czas, czas, czas...
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
Każdej nocy śnią mi się jej dłonie.
Nagie, pozbawione ozdób.
O długich, jak u pianistki, palcach.
Z zadbanymi, równo przyciętymi paznokciami.
Są takie ponętne, nie mogę pozbyć się natrętnych myśli o nich.
Chcę na nie patrzeć codziennie.
Cały czas.
Dlatego teraz ostrzę siekierę.
Musi być idealnie ostra, perfekcyjnie wyszlifowana, żeby nie uszkodzić tych dłoni.
Nie poszarpać skóry.
Jutro poczekam, aż wyjdzie z pracy.
Pójdę za nią na parking…
Nagle to dostrzegła.
Twarz, otoczona włosami lśniącymi w porannym słońcu.
Oczy tak ciemne i blada, gładka cera.
Była to jej własna twarz, ale niepodobna do jakiegokolwiek odbicia widzianego w lustrze
Jej oczy lśniły tajemniczo, włosy falowały jakby poruszane lekką bryzą, jej usta na pewno nie układają się tak powabnie.
On tak mnie widzi, pomyślała nagle.
Trochę zalatuje tandetą i kiczem Harlequin’a, ale oddaje istotę sprawy.
Miłość potrafi wypaczyć postrzeganie, jak każda psychoza.
Wczoraj znowu tak ją ujrzałem.
Tylko przez chwilę.
Źle, źle, bardzo niedobrze.
Straciłem kontrolę.
Powiedziałem coś, co chciałem zatrzymać w środku.
To się powiedziało samo, coś powiedziało to za mnie.
POSTAL, ty ciągle tam jesteś.
Stoisz mi za plecami.
Czuje twój oddech na karku.
Mogę cię zakopać, a ty i tak wygrzebiesz się spod ziemi.
Nigdy się od tego nie uwolnimy.
Kwarantanna, na wszelki wypadek.