02 czerwca 2007, 22:51
Moje dziwaczne zachowanie, pojebany schemat myślenia zawdzięczam zbliżającej się depresji.
Permanentnie się nudzę, nie mogę znaleźć sobie miejsca, nie mogę się niczym zająć, cały czas chce mi się spać, jedyne co mi się chce to jeść i spać, drażliwość, utrata zainteresowań, apatia, kłótliwość, rozczulanie się nad sobą, skupianie na sobie negatywnych uczuć, wywoływanie u siebie negatywnych uczuć, obwinianie się o zło tego świata, niechęć do samego siebie, może nawet nienawiść, przygnębienie, cynizm, dekadencja.
Powinienem zauważyć to wcześniej. Przynajmniej wiem, co będzie później. Myśli samobójcze, to już prawie mam, stagnacja, leżenie cały dzień w łóżku, gapienie się w sufit, szukanie inspiracji w pajęczynie w kącie.
Są też pozytywne aspekty.
Zapomnę, że się nudzę, zapomnę, że tęsknie, zapomnę o tym, o czym miałem pamiętać.
Zmanipulowany jak nigdy dotąd, oczukany przez swoje własne iluzje, wyobrażenia. Dokładnie to właśnie czuje.
"Kobiety to jedna wielka iluzja, miłość rodzi same problemy".