TELEVISION

     Wpatruję się tępo w obraz kontrolny wyświetlany od kilku godzin na ekranie telewizora. Chce przestać, ale nie mogę. Boję się odwrócić wzrok. Kiedy zrobiłem to ostatnio mózg pozbawiony tego jedynego bodźca zaczął tworzyć własne obrazy, obrazy budzące lęk, przerażające swoją realnością. Gdyby tak ktoś mógł za mnie zmienić program. Nie mogę spać, nie mogę jeść. Boję się firanek, boję się dywanu, boję się tego, co może być pod nim. Boję się, że znowu zobaczę swoje stopy w płomieniach, boję się szeptu żaluzji.
Pada śnieg, słyszę jak pada.