CARNIVAL OF CARNAGE

     Nic nie potrafi tak skutecznie pozbawić ciepła jak gęsta, mleczna mgła w połączeniu z zimnym, wiejącym z północy wiatrem.

Tej nocy oba te warunki były spełnione, aż w nadmiarze.

A Mała Merry musi się kręcić… I kręcić…

- Witamy w Cyrku Calipso! Panowie, panie i wy drogie bachory, chodźcie, wchodźcie, zapraszamy, wejdźcie, siądźcie, usiądźcie, poczujcie…

Zardzewiały megafon żałośnie dyndający na słupie w kółko powtarza zachrypłym głosem tę nudną, irytującą kwestię. Nagle zacharczał, zapiał i zamilkł.

A Mała Merry musi się kręcić… Będzie się kręcić… I kręcić…

     Cyrk jak każdy inny, nic w nim dziwnego, no oprócz faktu, że nie pamiętam jak i kiedy się tu znalazłem, ale cóż z tego, Mała Merry musi się kręcić…

     Na rozległym, opustoszałym placu stoją rozstawione wozy, wagony, stragany, i cuda na kiju. Każdy zaprasza, wabi hipnotyzującą radosną muzyką, pośrodku mieszającą się w upiorną kakofonie, z której jeżeli się skupić można wyłowić pojedyncze pozbawione sensu słowa.

- Ty... nie… żyjesz…. ciebie… wcale… tu… nie… ma… ty… nie… istniejesz… nic… tu… nie… istnieje… nic… nie… jest… prawdziwe… witaj… w… cyrku… cyrku… Calipso… cyrku… życia… cyrku… śmierci… cyrku… zniszczenia… wejdźcie… usiądźcie… zniknijcie…

     Podchodzę do pierwszego, do drugiego, do kolejnego. Zniszczone zabawki, które zapewne niegdyś można było wygrać, leżą teraz na ziemi, podrygując spazmatycznie. Pluszowe, bezokie misie o krzyczących w przerażeniu twarzach, szmaciane lalki bez głów, wymachujące kończynami, krwawiący, ołowiani żołnierze.

Nigdzie żywego ducha, nie licząc paru pozbawionych głów psów, szwędających się tu i tam.

     Zaś pośrodku tego wszystkiego…

A Mała Merry musi się kręcić… Będzie się kręcić… Musi się kręcić… I kręcić… Aż do końca świata…